37.Najgorzej jest widzieć pustkę w oczach,w których wcześniej widziało się cały świat.

*Oczami Harrego.Lotnisko*

Patrzyłem na odchodzącą Natalie.Widziałem jak wchodzi na pokład samolotu.A ja stałem na środku lotniska,zapłakany i zdenerwowany.Mógłbym teraz pobiegnąć za nią.Mógłbym ją jakoś zatrzymać,a w ostateczności wtargnąć na pokład samolotu.Ale coś mi na to nie pozwalało.Coś w środku mi mówiło "jesteś pierdolonym dupkiem,zraniłeś ją.Daj jej spokój,nie zasługujesz na nią" i tak,wierzyłem w to.Byłem kompletnie świadomy tego co zrobiłem.Nie mogłem wykonać jakiegokolwiek ruchu.Z wielkim trudem przełykałem ślinę.Jeszcze nigdy tak nie płakałem.
Fotoreporterzy nie czekając ani minuty dłużej podbiegli do mnie.Szarpali mnie i krzyczeli,że domagają się wyjaśnień.Robili zdjęcia,nie zważając na to co teraz czuję.Nie liczyli się z moimi uczuciami i prywatnością.Chcieli po prostu zrobić zdjęcie,które później wyląduje na pierwszej stronie gazet na całym świecie.Rozglądałem się dookoła,modląc się,aby zjawił się obok mnie ktoś kto mi pomorze.Niestety nie widziałem żadnej znajomej twarzy.

*

Po kilkunastu minutach dotarłem do domu.Za mną ciągnęła się kolejka ludzi,czekających na jeszcze jedną sensację.Rozczaruję was,już nic gorszego nie może się wydarzyć.

Wszedłem do domu.Ściągnąłem kurtkę,buty i skierowałem się do salonu.W pomieszczeniu siedziała cała czwórka.Niall kiedy tylko mnie zauważył zerwał się z miejsca.

- Coś ty jej kurwa zrobił! - krzyknął,podchodząc do mnie.Nic gorszego nie mogło się zdarzyć? No to chyba się myliłem.Blondyn był coraz bliżej mnie.W pokoju panowała cisza.Pociągnąłem nosem,przeczesując palcami włosy.- Głuchy jesteś?! - ponownie krzyknął.

- Niall,uspokój się.Daj mu coś powiedzieć.- wtrącił Payne.

- Nie mów mi kurwa co mam robić! - warknął w stronę Liama.Ten spuścił wzrok i zamilkł.Chwilę później Irlandczyk chwycił mnie za bluzkę i przybliżył do siebie.- Gadaj! - ryknął.Nie mogłem się opanować.Płakałem jeszcze bardziej niż na lotnisku.

- Z-Z-raniłem ją,Niall.Tak bardzo żałuje.Nie chciałem.Gdybym mógł cofnąć..- nie dokończyłem,bo Horan z całej siły uderzył mnie pięścią w twarz.Zabolało i to cholernie.Upadłem na podłogę.Chwilę później zobaczyłem jak chłopcy obezwładniają blondyna,jednocześnie umożliwiając mu zadanie mi kolejnego ciosu.

- Z Caroline,tak? Przespałeś się z nią,gadaj do cholery! - ponownie krzyknął,wyrywając się z objęć zszokowanych chłopców.Kiwnąłem głową,wycierając łzy z twarzy.- Wiedziałem.Po prostu wiedziałem,że jej ulegniesz.
Pokręciłem głową,podnosząc się z podłogi.Cała twarz mnie bolała.Patrząc na Nialla,siłującego się z Zaynem zastanawiałem się skąd Horan ma tyle siły.
- Obiecałeś mi..- szepnął blondyn,patrząc mi prosto w oczy.- Mówiłeś,że ją kochasz..że ją nie zranisz.Jak zwykle się na Tobie zawiodłem.Kolejny raz mnie rozczarowałeś.A wiesz co jest najgorsze? - spytał,ze łzami w oczach.- To,że teraz przez Ciebie prawdopodobnie płacze.Dobrze się czujesz z tą myślą? Straciłeś taki skarb..Ta dziewczyna Cię kochała,jak nikogo innego.Byłeś szczęściarzem,że ją masz.- szepnął,pociągając nosem.Po jego policzkach spływały łzy.Zaśmiał się gorzko.- Mam nadzieję,że ktoś kiedyś skrzywdzi Cię tak,jak ty skrzywdziłeś ją i że będziesz cierpiał,tak jak ona cierpi teraz.- powiedział,po czym zrzucił ze swojego ramienia dłoń Liama i wyszedł.
Analizowałem twarze chłopaków.Wszyscy byli zaskoczeni.Liam spuścił wzrok,Zayn patrzył na mnie zdenerwowany,a po chwili również opuścił salon.Jedynie Lou podszedł do mnie i przytulił mnie mocno.Po chwili stałem w objęciach nie tylko Tomlinsona,ale również Liama.Wtuliłem się w nich mocno,wybuchając płaczem.

Potrzebuję pomocy! 

*Oczami Natalie.Włochy*

Po kilku godzinach lotu dotarłam do Włoszech.Przez cały lot płakałam.Nie mogłam pogodzić się z myślą,że to koniec Hatalie.Nie jestem w stanie wybaczyć mu tej zdrady.Nie teraz..Nie wiem czy kiedykolwiek mu to wybaczę.

Po opuszczeniu lotniska zadzwoniłam po taksówkę.Uprzejmy kierowca pomógł mi z moimi bagażami,po czym zawiózł mnie pod mój hotel.Hotel był naprawdę duży oraz luksusowy.W myślach pogratulowałam Beth jego wyboru.Kobieta ma gust.

*

Uprzejmy mężczyzna zaprowadził mnie do swojego pokoju.Grzecznie podziękowałam,po czym otworzyłam kartą drzwi.Kiedy tylko przekroczyłam próg otworzyłam usta ze zdziwienia.WOW!

Rozglądałam się po całym pokoju z nie do wierzeniem.Wszystko razem świetnie ze sobą pasowało.Nie było rzeczy,która by mi się nie podobała.Postawiłam walizki koło kanapy,po czym podeszłam do wielkich przeźroczystych drzwi.Otworzyłam je i wyszłam na balkon.Widok zapierał dech w piersiach.

Od razu wyciągnęłam białego iPhona z kieszeni,zrobiłam zdjęcie i wstawiłam na instagrama z podpisem "Hi Mediolaaan.xx" Po opublikowaniu zdjęcia telefon ponownie zajął miejsce w kieszeni,a ja z wielkim uśmiechem na ustach zamknęłam oczy,głęboko wzdychając.

*

Moja menadżerka miała pokój w tym samym hotelu co ja,więc kiedy tylko przyjechała od razu do mnie przyszła.
- Oh mała,wiem o wszystkim - usłyszałam za sobą jej głos.Spuściłam wzrok i poklepałam ręką na wolne miejsce obok mnie na kanapie.Beth usiadła i od razu mnie przytuliła.Po moim policzku ponownie spłynęło kilka pojedynczych łez.Dlaczego nie mogę powstrzymać płaczu?
Pomimo tego,że Elizabeth miała 30 lat i była moją menadżerką traktowałam ją jak przyjaciółkę.Nie oszukujmy się,to ona mnie stworzyła.To ona mnie znalazła,to ona mnie wypromowała.Zna mnie.Wie o mnie wszystko.Codziennie jest ze mną i pomaga mi przejść przez to całe gówno zwane showbiznesem. Tuliłam się do 30-latki,a ona kołysała mnie,mówiąc,że wszystko będzie dobrze.Że jakoś się ułoży.Że jestem cudowną dziewczyną i na pewno znajdę kogoś o wiele lepszego niż Styles.Lizzie 'karmiła' mnie nadzieją prawie przez całą noc.A ja łykałam ją,pragnąc więcej i więcej..Ale nie przeszkadzało mi to.Bo właśnie tego w tym momencie najbardziej potrzebowałam.Tej cholernej nadziei,że wszystko się ułoży..

*Rano*

The days I can't see your eyes

I don't even want to, open mine

On the days I can't see your smile

I'd rather sit wait the while

For the days I know you'll be near

Cause I day without you just isn't fair

See the days I can't hear your voice

I'm left without a choice 

- Wstawaj śliczna..- usłyszałam nad sobą znajomy głos,a po chwili poczułam jak ktoś mną lekko potrząsa.

God damn youre beautiful to me

You're Everything

Yeah that's beautiful

Yes to me 

Otworzyłam oczy i zobaczyłam nad sobą śpiewającego Francisco.

Chłopak uśmiechnął się szeroko w moją stroną,jednocześnie witając się ze mną.Zaskoczona podniosłam się do pozycji siedzącej i spojrzałam na Beth,która stała w progu mojej sypialni z kubkiem w ręku.Kobieta puściła mi oczko,co wywołało u mnie głośny śmiech.

- Co ty tu robisz? - spytałam chłopaka,który nadal koło mnie siedział. - I ładnie śpiewasz..- przyznałam,uśmiechając się.

- Dziękuje.- uśmiechnął się. - Jak to co? Kiedy tylko dowiedziałem się o tym co stało się z Tobą i z Harrym musiałem przyjechać.A poza tym,mam tu kilka pokazów.- dodał,po chwili ponownie się śmiejąc.

- Dziękuje.- odpowiedziałam,przytulając chłopaka.

*Oczami Caroline.Londyn.Dzień po przyjęciu.* 

Fotoreporterzy stali pod moim domem już drugi dzień.Widzieli jak rozmawiałam z Natalie.Widocznie ktoś musiał zrobić nam zdjęcie.Po naszej rozmowie Nat wybiegła z płaczem,a paparazzi byli ciekawi co się stało,dlatego czekając pod moim domem,zapewne liczyli na to,że czegoś się dowiedzą.Nie kontaktowałam się z Harrym,ze względu na to co teraz dzieje się z Hatalie.Cały świat o nich mówi.Wiem,że zerwali i bardzo cieszę się z takiego obrotu sytuacji.Nareszcie Styles jest tylko mój! 

Krzyki ciągle przybierały na sile.Niektórzy z paparazzich byli na tyli bezczelni,aby dobijać się do moich drzwi.W końcu zdenerwowana otworzyłam drzwi.Od razu to wykorzystali i zaczęli robić zdjęcia.Blaski fleszów były wszędzie.Nie powiem,że mi to przeszkadzało..Lubiłam być w centrum uwagi.

- Kim jesteś? 

- Co powiedziałaś Natalie?

- Czy to prawda,że zerwali? 

- Masz coś wspólnego z Harrym? 

Kiedy usłyszałam ostatnie pytanie szeroko się uśmiechnęłam.

- Tak,jestem w ciąży z Harrym.- odpowiedziałam.

Czas rozpocząć zemstę,Styles. 

Dziękuje za wszystkie komentarze pod wcześniejszym postem.To niesamowite jak bardzo ważny jest dla was ten blog.Pisaliście,że mnie kochacie.I nawet nie wiecie jak te słowa człowieka cieszą.Ja też was kocham ♥ 

Znowu nie podoba mi się rozdział.Obiecuję,że jakoś rozkręcę tą akcję,bo dla mnie stała się nudna.Bądźcie wytrwali.Nie będę zdradzać tego co wydarzy się w kilku następnych rozdziałach.:)

Przepraszam za ten wpis i za każdy błąd.W końcu jestem tylko człowiekiem.

Tego bloga obserwuje aż 70 osób!  I nie rozumiem dlaczego tylko połowa go komentuje? 

GDYBY KAŻDA OSOBA,KTÓRA CZYTA TEGO BLOGA MOGŁABY SKOMENTOWAĆ TEN POST,BYŁOBY NAPRAWDĘ SUPER.CHCĘ PO PROSTU WIEDZIEĆ ILE OSÓB GO CZYTA,A ILE OBSERWUJE "PRZEZ PRZYPADEK" 

WYSTARCZY ZWYKŁA BUŹKA,JEŻELI NIE MACIE OCHOTY NA COŚ DŁUŻSZEGO.BARDZO WAS O TO PROSZĘ.

Aha,no i dzisiaj mija tydzień odkąd nie zrobiłam żadnej kreski.Bądźcie dumni.:)