41.Czasami stajemy przed lustrem, patrzymy w swoje oczy i nagle zauważamy, że ich kolor niespodziewanie wyblakł, a one same stały się dziwnie puste.

*W poprzednim rozdziale.*

*Harry.Wywiad.*
- Tak,mam dziecko z Caroline.- wyszeptałem.- I tak,zdradziłem Nat...[....] - Kochałem Natalie i nadal ją kocham! Na prawdę żałuje tego,że ją zraniłem..[...] Bez niej teraz moje życie jest bezsensu,rozumiecie?!

*Rozmowa telefoniczna pomiędzy Natalie i Harrym.*

- Kocham Cię.I ja na prawdę nie chciałem.Oddam Ci wszystko,tylko proszę wróć.Bo nie byłem gotowy na to,abyś odeszła.I nigdy nie będę.Bo nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie.A jeżeli będę do tego zmuszony,to wolę umrzeć niż wiedzieć,że cierpisz przeze mnie.Tak,nie zasługuję na Ciebie.Ale jeżeli kiedyś dasz mi szansę,to obiecuję,że zrobię wszystko aby to co mieliśmy kiedyś wróciło.To była miłość.Miłość prawdziwa,ona była silna.I jeżeli tylko byśmy chcieli to ona w każdym momencie może wrócić.Kochanie,razem jesteśmy silni.Niepokonani.
-  Kocham Cię,Harry.

Rozdział dedykuję Lilly. :) x 

- K-kochasz? - jęknął,pociągając nosem.
- Tak,Harry.Kocham najbardziej na świecie.- odpowiedziałam,delikatnie się uśmiechając.- Ale dobrze wiesz,że nie możemy być razem.- szepnęłam,wycierając łzy,spływające po policzkach.
- J-jak to?
- Harry..zdradziłeś mnie.Okłamywałeś przez dłuższy czas i zapewne dalej byś okłamywał.- powiedziałam.- Nie żyj nadzieją.- zacisnęłam oczy,próbując pohamować kolejny łzy.Nie udało się.
- Nie,proszę.- szepnął rozpaczliwie.- Nie odbieraj mi nadziei,to jedyne co mi teraz pozostało.Nadzieja jest najważniejsza w życiu..
- Przykro mi,ale Hatalie umarło.I nie wróci.Nigdy.- wielka gula utknęła mi w gardle,tak ciężko było mi to powiedzieć.
- Ale,ale,umm przecież,mnie kochasz..i ja,ja Ciebie też! - krzyknął.
- Masz dziecko.Z Caroline.Z osobą,którą nienawidzę.Zdradziłeś mnie z nią.Czy choć przez chwilę pomyślałeś jak ja mogę się z tym czuć? Ja..ugh,nie byłabym wstanie od tak po prostu rzucić Ci się w ramiona,po tym wszystkim.- szepnęłam,nastała cisza.Zagryzałam wargę,wzięłam głęboki oddech.- Wyobraź sobie taką sytuację.Spotykasz sie z Caroline.Siedzicie u niej w domu,omawiacie sytuacje,która teraz obecnie niszczy mi życie,kawałek po kawałku.Na początku jest niezręcznie,nie wiecie co macie powiedzieć.Ale po kilku tygodniach przyzwyczajacie się do siebie.Regularne spotkania sprawiają,że powoli zakochujecie się w sobie.I waszą więź umacnia fakt,że w jej brzuchu rośnie maleństwo.Dziewczynka,chłopczyk? Nie wiem,mam nadzieję,że po porodzie poinformujesz mnie o tym.Wracając...um,po pewnym czasie uznasz,że to idealny moment na oświadczyny.Zaprosisz ją do jednej z najlepszych restauracji w Londynie.Po romantycznej kolacji przy świecach weźmiesz się na odwagę i w końcu oświadczysz się jej.Ona zakochana po uszy w tobie oczywiście się zgodzi.Nie będziecie czekać długo ze ślubem,to będzie decyzja spontaniczna.Mały kościołek na wzgórzu,udekorowany małymi,białymi kwiatkami.Będzie cała wasza rodzina i najbliżsi przyjaciele.Po uroczystości odbędzie się wesele.Potem Caroline urodzi dziecko.Ty w tajemnicy przed nią kupisz mieszkanie.Na pewno ucieszy się z takiego prezentu.Małe,przytulne..z ogrodem.Stworzycie udaną,szczęśliwą i kochającą się rodzinę.I myślisz,że w tym wszystkim będzie dla mnie miejsce? Nie,Harry.Minie kilka miesięcy,tygodni..i zapomnisz.O mnie,o nas,o tym co nas kiedyś łączyło.Nie będziesz wspominać szczęśliwych momentów Hatalie,nie.Na pierwszym miejscu będzie stała twoja rodzina,nie ja.- powiedziałam,zamykając oczy.Nadal płakałam.- I wiesz,ja już się z tym pogodziłam.Ty też powinieneś.Widocznie nie byliśmy sobie przeznaczeni,tak bywa.- dodałam cicho.Przerażała mnie myśl,że to może kiedyś się zdarzyć.Baa! To na pewno się zdarzy.Wzięłam głęboki oddech,czekając na reakcję Stylesa.Pociągnęłam nosem,próbując po raz kolejny się uspokoić i powstrzymać łzy.
- Bo widzisz..moja mama zawsze mi mówiła,że człowiek,który kocha jest zdolny do wszystkiego.Będzie walczyć do końca i nigdy się nie podda.I wiesz co? Ja będę walczyć.Do końca moich dni.A wiesz dlaczego? Bo Cię kocham.Kocham miłością,której nie jestem w stanie opisać.I to właśnie z tobą chce spędzić reszte życia.Nie z Caroline.To ty będziesz matką naszych dzieci,nie ona.To z tobą będę dzielić łóżko,to przy tobie będę się codziennie budzić i zasypiać.To z tobą będę mieszkać,to tobie oświadczę się w tej przeklętej restauracji i z tobą wezmę ślub.Z tobą.Z Natalie Watson,z moją pierwszą,prawdziwą miłością.Nie z dziewczyną,z którą poszedłem do łóżka pijany.Na prawdę myślisz,że będę wstanie zakochać się w niej? - zapytał oschle.Pociągnął nosem.- Wiem,że mam z nią dziecko.Nie jest one niczemu winne,masz racje.To po prostu moje błędy.Ale wezmę na siebie tą odpowiedzialność i wychowam je.Ale nigdy,przenigdy nie zwiąże się z Car.To Ciebie kocham,nie ją.I mogę oddać życie dla Ciebie,dla Hatalie.Mogę oddać wszystko,pamiętaj.Jesteś najważniejszą kobietą w moim życiu.- usłyszałam.Emocje,które do tego czasu dusiłam w sobie wydostały się na zewnątrz.Wybuchłam płaczem.Szybko rozłączyłam połączenie,nie chciałam aby Harry wiedział,do jakiego stanu mnie doprowadził.Wyciszyłam telefon i położyłam się na łóżku..Przestałam powstrzymywać łzy.

*Oczami Harrego.W studiu.*

- Hallo? Naat,Nat jesteś? - powiedziałem,a po chwili brunetka się rozłączyła.- Cholera! - krzyknąłem zdenerwowany,rzucając telefon na kanapę.Nadal byłem w studiu.Chciałem zostać sam,a chłopcy widocznie mnie zrozumieli i zostawili.Rozmowa z Watson wiele mi dała.Przede wszystkim nadzieję.Bo w końcu ona umiera ostatnia,tak? A świadomość,że Natalie mnie kocha będzie trzymać mnie przy życiu długo.I tak,będę o nią walczyć! Bo jest najlepszą rzeczą,która spotkała mnie w życiu.Będę walczyć nawet gdy ona się podda.Bo mam nadzieję.
Nagle usłyszałem głośny huk,a po chwili do pomieszczenia weszło kilku ludzi z M!M razem z Paulem.Kiedy ten spojrzał na mnie i pokiwał na 'nie' głową wiedziałem,że szykują się problemy.
- Co ty sobie wyobrażasz! - krzyknął jeden.- Zdajesz sobie sprawę z tego co powiedziałeś? Zdajesz sobie sprawę z konsekwencji,które teraz będziesz musiał ponieść! Cholera,wiedziałem,że się złamiesz! Trzeba było zakazać pytań odnośnie Hatalie.Mówiłem?! - ryknął w stronę kobiety,która opierała się o szafkę.
- Jesteś nieodpowiedzialny.W tym momencie naraziłeś przyszłość całego zespołu,tylko przez to,że zachciało Ci się okazywać jakieś uczucia! - krzyknęła.Zdenerwowałem się.
- Jakieś uczucia?! - odkrzyknąłem,wstając.- Nie zapominajcie o tym,że jestem człowiek! I jak każdy mam uczucia! - krzyknąłem po raz kolejny,zbliżając się do grupki mężczyzn.- Nie jestem waszą marionetkę.Nie macie prawa zakazać mi wyznawania swoich uczuć!
- Jak śmiesz podnosić na nas głos? - oburzyła się kobieta.Już miałem jej coś odpowiedzieć,kiedy Paul zakrył mi ręką buzie i wyciągnął z pomieszczenia.
- Pu-uszczaj! - krzyknąłem w jego stronę,po czym zacząłem wyrywać się z jego objęć.
- Harry,uspokój się! Już wystarczająco im powiedziałeś,siedź już cicho.- skarcił mnie.Niestety Paul był o wiele silniejszy ode mnie,dlatego nie miałem szans na wyrwanie mu się.

* 

Wyszedłem ze studia,trzaskając drzwiami.Oczywiście wykorzystałem tylne wyjście.Nie chciałem aby ktoś mnie zauważył.Rozejrzałem się dookoła.Czysto,mogę iść.

Ruszyłem.Szedłem przed siebie.Dziwiło mnie to,że nikt mnie nie rozpoznał.Czułem wibrację komórki w kieszeni.Ktoś najwidoczniej próbował się do mnie dodzwonić.Tylko szkoda,że nie miałem ochoty teraz z nim rozmawiać.

*

- Harry,tutaj! Obróć się! Chce tylko jedno zdjęcie! - krzyczał jakiś facet za mną.Wystarczyła chwila,zatrzymałem się tylko na środku pasów,bo przed sobą zobaczyłem Natalie.Była na jednym z bilbordów.Ktoś mnie zobaczył,zrobił zdjęcie i proszę.Już wszyscy wiedzą gdzie jestem.

Zostałem otoczony przez fotoreporterów.Nie miałem ochrony,był zdany tylko na siebie.Wszyscy czegoś ode mnie chcieli.Jedni zdjęcia,drudzy wyjaśnienia tego co stało się podczas wywiadu.Miałem dość.Przepychałem się w tym tłumie,aż w końcu zacząłem biegnąć.Szybko wszedłem do jednego ze sklepów z ciuchami.Na szczęście za ladą stała starsza,miła kobieta.Od razu zrozumiała o co chodzi.Szybko zamknęła sklep,a na szyby zasunęła rolety.Zaprowadziła mnie do tylnego wejścia,skąd wezwałem taksówkę.

*Kilka godzin później.23:34*

Londyn nocą to piękny Londyn,nieprawdaż? Stanąłem i wbiłem wzrok przed siebie.Piękny Tower Bridge. 

 

Ruszyłem przed siebie.Kilka skrętów,w prawo,w lewo.Dojście na sam most zajęło mi 30 minut,ale opłacało się.Stanąłem na moście.Oparłem się o barierkę.I cisza.Samochody przestały jeździć.Rozglądnąłem się dookoła.Czyżbym był sam? 

Spojrzałem przed siebie.Wodę oświetlały kolorowe światełka,które ozdabiały Tower Bridge.Było zdecydowanie pięknie.

Wziąłem głęboki wdech,tak jakby to miał być już mój ostatni.Zagryzłem wargę.Zamknąłem oczy,a na usta wtargnął mały uśmieszek.Rozłożyłem ręce.Poczułem jak wiatr otula moje ciało.Przeszły mnie ciarki.Przekroczyłem jedną nogą barierkę mostu.Za chwilę podniosłem drugą nogę.Przed oczami ujrzałem ją.Piękną,uśmiechniętą i szczęśliwą brunetkę.

- Kocham Cię Natalie.- szepnąłem,lekko przechylając się w przód.

Przepraszam,że dedykuję Tobie - Lilly ten rozdział.Jaki wstyd! Przepraszam Cię za niego.♥

Rozdział kompletnie mi się nie podoba,przepraszam jeszcze raz za niego.Jest krótki i nic się w nim nie dzieje.

Może wam się nie spodobać obrót tej akcji,ale tak już bywa.Nie zrażajcie się tylko dlatego,że Hatalie nie wróciło.Dziękuje za 92 obserwatorów! :) Cudownie się czytało te wszystkie komentarze.Bardzo was kocham! ♥

Jak widzicie wprowadziłam coś w stylu "w poprzednim rozdziale" Z doświadczenia wiem,że jeżeli rozdziały pojawiają się z dużym odstępem czasowym i jeżeli mamy coś przeczytać,to zdarza się,że nie pamiętamy tego co działo się w poprzednim rozdziale.Co myślicie abym zaczęła coś takiego pisać? Ułatwiłoby to czytanie kolejnych wpisów :) 

Idą święta,urodziny Louisa i OMG! Dlatego postanowiłam,że rozdział pojawi się 24 o godz.15:00 :) W urodziny Tommo i w wigilie.

Mam dla was wyzwanie! Ile komentarzy do 24.12.13 (do kolejnego rozdziału)  pod tym wpisem jesteście w stanie dodać? Nie chodzi mi o to,aby jedna osoba skomentowała rozdział kilkanaście razy,tylko ile osób łącznie (pojedynczo) jest w stanie to zrobić? :) Przypominam,że rekord to 75 komentarzy..Trzymam za was kciuki! :)

Z racji tego,że dużo osób chciało dedykację,proponuję konkurs! :) Zadam wam jedno pytanie,a osoba,która pierwsza na niego odpowie ( i oczywiście odp będzie poprawna) wygra.I to właśnie tej osobie zadedykuję rozdział w wigilię ze specjalnymi życzeniami.I niech ta osoba powie,który z chłopaków jest jej ulubionym :) Pytanie: Ile razy byłam w kinie na This Is Us i w jakim mieście? :) 

I mam jeszcze jedno pytanie.Jak ma się skończyć ten blog? Nie wiem ile jeszcze rozdziałów napiszę,ale muszę wiedzieć,aby to jakoś fajnie rozplanować.Wybierzcie czy ma się skończyć 

a) dobrze 

czy 

b) źle

Utworzyć aska,który byłby w pełni poświęcony temu blogowi? Bo jeżeli skończy się to opowiadanie,to nie zamierzam zmienić bloga.O nie! Za dużo wspomnień,nie miałabym serca tego zrobić.I tam właśnie moglibyście zadawać pytania dotyczące tego bloga i tak dalej :) 

No i wprowadziłam muzykę,yay! 

Dziękuje za zaangażowanie w komentowanie i w odpowiadanie na moje pytania! :) 

Rozdziały będę pojawiać się częściej ponieważ jest czas wolny.

Ah i zapraszam na mój tumblr - http://luvmysheeran.tumblr.com/ :)