42.Straciłam tą miłość,a innej po prostu nie chcę.

*W poprzednim rozdziale*

- Tak,Harry.Kocham najbardziej na świecie.- odpowiedziała Nat,delikatnie się uśmiechając.- Ale dobrze wiesz,że nie możemy być razem.
- Przenigdy nie zwiąże się z Car.To Ciebie kocham,nie ją.I mogę oddać życie dla Ciebie,dla Hatalie.Mogę oddać wszystko,pamiętaj.Jesteś najważniejszą kobietą w moim życiu.
- Przykro mi,ale Hatalie umarło.I nie wróci.Nigdy.

*

Stanąłem i wbiłem wzrok przed siebie.Piękny Tower Bridge.[...] Stanąłem na moście.Przekroczyłem jedną nogą barierkę mostu.Za chwilę podniosłem drugą nogę.Przed oczami ujrzałem ją.Piękną,uśmiechniętą i szczęśliwą brunetkę.

- Kocham Cię Natalie.- szepnąłem,lekko przechylając się w przód.

Rozdział dedykuję Rylu Yoo - czyli Oliwi oraz Oli :) ♥

*Oczami Nialla*

- Mam Cię! - krzyknąłem,trzymając rękę Harrego.
-  Niall?! Co ty tu robisz,puść mnie! - krzyknął.
- Nigdy! - odkrzyknąłem,mocniej ściskając jego rękę.Włożyłem całą swoją siłę w wyciągnięcie Stylesa.Kiedy już chłopak stał koło mnie,po tej bezpiecznej stronie mostu mocno go przytuliłem.- Czy ty oszalałeś? Dlaczego,Harry.Boże.- szepnąłem.
- Nie chcę bez niej żyć Niall.Nie chcę,rozumiesz? - usłyszałem jego cichy głos.Zaczął płakać.- Skąd wiedziałeś,że..um,no wiesz..
- Przez przypadek usłyszałem twoją rozmowę z M!M,potem z Paulem.Przestraszyłem się.Miałem złe przeczucie no i postanowiłem za tobą iść.Dzwoniłem też do Ciebie,ale nie odbierałeś.No i kiedy szedłeś w stronę Tower Bridge wiedziałem,że to nie zapowiada nic dobrego.- odpowiedziałem.Spojrzałem na niego.- Wiem,że ją kochasz.I uwierz,że ona też Cię kocha.Wszystko da się jeszcze naprawić,pomogę Ci!
- Nie,Niall.Straciłem ją,rozumiesz?! - zmarszczyłem brwi.- Rozmawiałem z nią,ona..ona powiedziała,że Hatalie umarło.Że nigdy nie wróci.Nigdy - szepnął,po czym wybuchnął głośnym płaczem.Pogłębiłem uścisk.Zaciągałem się jego zapachem niczym zdesperowana nastolatka,gładziłem jego plecy i czułem jego ciepło.I te małe rzeczy sprawiły,że doceniłem obecność przyjaciela.Bo w końcu wystarczyłaby sekunda,a Harry popełniłby samobójstwo.
- Obiecuję,że Ci pomogę i zrobię wszystko,aby Hatalie wróciło.- odpowiedziałem.- A teraz chodź.Wracajmy do domu.- powiedziałem,obejmując Stylesa i kierując się w kierunku domu.

*Kilkadziesiąt minut później.Dom chłopców.Perspektywa Harrego.*

- Boże,gdzie wy byliście?! Czy nie pomyśleliście o nas,jak my się martwimy! Znikacie na całą noc! - usłyszałem podniesiony głos Liama.Westchnąłem.Spojrzałem na niego,a po moim policzku spłynęła łza.Lou od razu do mnie podszedł.
- Co się stało kochanie? - czule się do mnie zwrócił.
- Harry..ugh..chciał popełnić samobójstwo.- szepnął Niall.
- Co?! - krzyknął Malik.- Ale jak to..
- Nie chcę już żyć.- odpowiedziałem cicho,spuszczając wzrok.- Nie chcę bez niej.- chwilę później poczułem jak chłopcy przytulają mnie.

* 

- Harry..boże.- powiedział Payne,po usłyszeniu całej historii opowiedzianej przez Horana.- Ja wiem,że bardzo ją kochasz.I ona na pewno Ciebie też.Wiem,że nie jest łatwo,ale jesteś silny.Masz nas,fanów i rodzinę.Dasz radę,dobrze? I wydaję mi się,że każdy z chłopaków zgodzi się pomóc w odzyskaniu Natalie.Byliście niesamowitą parą i musicie do siebie wrócić.Wierzę w was.Nie poddawaj się tak łatwo.- usłyszałem,a po chwili wtuliłem się w jego klatkę piersiową.

- Nawet nie wiem co bym bez Ciebie zrobił,Harry.- usłyszałem słodki głos Louisa.- Jak mogłeś pomyśleć o samobójstwie? 

- Przepraszam.- wyszeptałem.

*Oczami Nialla.Kilka minut później*

Zapukałem do drzwi Stylesa.
- Proszę.- usłyszałem jego głos.Lekko uchyliłem drzwi.
- Chciałem tylko sprawdzić czy jesteś cały.- powiedziałem,patrząc na chłopaka,który leżał na łóżku,zawinięty kołdrą.- Okej,to ja nie przeszkadzam.Idź spać.
- Niall,czekaj! Wejdź..
- Coś się stało? - spytałem lekko przestraszony.
- Nie.- uśmiechnął się lekko.- Chciałem Ci podziękować.Gdyby nie ty to już dawno bym nie żył.- usłyszałem.Wszedłem do jego pokoju,zamknąłem za sobą drzwi i usiadłem na jego łóżku.
- Nie ma za co.W końcu jestem twoim przyjacielem,tak? Ba,jesteśmy braćmi.Proszę Cię,nie rób tego więcej.Nie przeżylibyśmy tutaj bez Ciebie.- dodałem,lekko się uśmiechając.
- Nigdy więcej.- powiedział.Kiedy już miałem wstawać i kierować się ku drzwiom,Harry złapał moją rękę.- Mam jeszcze jedno pytanie..
- Tak?
- Dlaczego chcesz mi pomóc odzyskać Natalie.Teraz jest sama i masz u niej szanse..
- Słuchaj Harry..ja nie jestem ślepy.Ty nadal kochasz ją,a ona Ciebie.W tej bajce nie ma dla mnie miejsca.Masz rację,Nat nadal jest w moim sercu.Darze ją wielką miłością,ale każdego dnia próbuję przestać ją kochać.Jak widzisz,niezbyt mi to wychodzi.- zaśmiałem się.- Widzę jak się kochacie i nie może to być koniec Hatalie.Zrobię wszystko,aby ona do Ciebie wróciła.Jest niesamowita,nie znajdziesz takiej drugiej.
- Doceniam to Niall,na prawdę.Dziękuje jeszcze raz.
Uśmiechnąłem się pod nosem,po czym wyszedłem z pokoju Stylesa.Od razu poszedłem do swojej sypialni,gdzie zamknąłem drzwi na klucz i rzuciłem się na łóżko.Zacząłem płakać.Za dużo emocji jak na jeden dzień.

*Oczami Payne*

- Haloo,Nat? - zapytałem,nie będąc pewien czy faktycznie rozmawiam z Watson.
- Jezu,Liam! Jest środek nocy,oszalałeś? Wiem,że jesteś gwiazdą i lubisz nocne życie,ale daj mi spać.- jęknęła.
- Harry chciał popełnić samobójstwo.- powiedziałem.Spojrzałem na Louisa,który tulił się do Zayna.Był załamany.
- Ja-ak to?
- Chciał skoczyć z Tower Bridge,ale na szczęście Niall go złapał.
- O boże..

*Perspektywa Natalie*

- O boże..- szepnęłam.Od razu podniosłam się do pozycji siedzącej i przetarłam oczy.- Co z nim?
- Już dobrze,właśnie śpi.Niall z nim jest..Uznałem,że powinnaś wiedzieć.
- Tak.Dziękuje,że mi powiedziałeś.Ale,ale dlaczego?! - mój głos powoli się łamał.Wyobraziłam sobie pogrzeb Harrego..i jego ciało wyciągane z wody.Moje oczy zaszły łzami.
- Z miłości do Ciebie.Tak bardzo przeżył twoje odejście,że chciał się zabić.On Cię na prawdę kocha,Nat.Proszę Cię,daj mu drugą szansę! - powiedział rozpaczliwie.
- Ja też go kocham,ale ugh..Li to nie jest takie proste.Nie zapominaj o tym,że mnie zdradził i o tym,że ma dziecko.To mnie zabolało,nie mogę od tak wskoczyć mu w ramiona.
- Wiem,wiem.Dam Ci czas abyś sobie to przemyślała.On na prawdę Cię kocha.Odda za ciebie życie.Pamiętaj.- usłyszałam,po czym Payne się rozłączył.Skuliłam się,rękami oplotłam nogi,a po moich policzkach spłynęły łzy.

*Następnego dnia.Perspektywa Caroline*

Stanęłam przed domem chłopców i zapukałam do drzwi.Po chwili otworzył mi je Niall.
- Jezu,jeszcze mi Ciebie tutaj brakowało.- usłyszałam.Oburzyłam się.Jak on śmie tak do mnie mówić?
- Przyszłam do Harrego,jest? - zapytałam,popychając go i wchodząc do domu.Ze schodów właśnie schodził Zayn.Spojrzał na mnie,po czym wywrócił oczami.
- Harry nie ma ochoty z tobą rozmawiać.- odpowiedział szorstko blondyn.
- Muszę się zobaczyć ze swoim słoneczkiem,tak? Gdzie on jest? - zapytałam podenerwowana.
- Dlaczego to robisz? - spojrzałam na niego.- Dlaczego niszczysz nam wszystkim życie? Bawi Cię to? - uśmiechnęłam się lekko.

- Nie wiem o co Ci chodzi,Horan.- zwróciłam się do niego.
- Nie rozumiem jak możesz być taka wredna,bez uczuć.Dlaczego chcesz zniszczyć Hatalie? Pogódź się z tym,że Harry Cię nie kocha! - krzyknął.
- Ja? Zniszczyć Hatalie? No błagam Cię.- zaśmiałam się.- Harry z własnej woli poszedł ze mną do łóżka,sam zniszczył Hatalie.Zrobił mi dziecko,więc niech teraz się nim zajmie.- dodałam.
W tym momencie Styles zszedł ze schodów.
- Oh,jak dobrze,że jesteś.Musimy porozmawiać.- powiedziałam,kiedy zobaczyłam loczka.
- Mhm,chodź.- ruszyłam w jego stronę.Chłopak zaprowadził mnie do swojej sypialni.Kiedy tylko przekroczyłam próg i zamknęłam za sobą drzwi,podeszłam do Stylesa i go pocałowałam.Już chciałam pogłębić pocałunek,kiedy Hazz mnie odepchnął.- Co ty robisz?! - wrzasnął,po czym odsunął się ode mnie.
- Nie rozumiem..
- Dlaczego mnie całujesz? Co ty sobie wyobrażasz do cholery jasnej!? - powiedział,zdenerwowany.
- No myślałam,że mogę.W końcu mamy dziecko tak? Chyba mogę pocałować swojego chłopaka? - zapytałam,po czym lekko się zaśmiałam.- Oj głuptasie.
- Boże Caroline! Nie jesteśmy razem,rozumiesz? Nie jestem twoim chłopakiem,nie możesz mnie całować.Wiem,że mamy dziecko,ale oprócz niego nic nas nie łączy.- powiedział.
- Co? - szepnęłam.Spuściłam wzrok w dół,po czym rozpłakałam się.

 

Harry klęknął przede mną.Podniosłam wzrok na niego,a on otarł łzę,spływającą po moim policzku.

- Posłuchaj..to był błąd.Nasz błąd.Nie powinniśmy iść wtedy do łóżka,nie powinienem zdradzić Natalie.Wychowamy to dziecko,ale nigdy nie będziemy razem.Rozumiesz? Ja..ugh.- powiedział,przeczesując palcami włosy.- Nie kocham Cię.Nie chcę skrzywdzić,ale taka jest prawda.Nie jesteśmy razem i nie będziemy.

- Będę o Ciebie walczyć,nie poddam się.Rozumiesz? - powiedziałam,wstając.

- To nie ma sensu Car.- westchnął.- Idź już.

Wychodząc z pokoju obrzuciłam Stylesa jeszcze jednym,ostatnim spojrzeniem.

- Kocham Cię.- szepnęłam.

*Oczami Natalie.Następnego dnia* 

Dzisiaj 24.12.13r.- Wigilia i zarazem urodziny Louisa.Niestety,święta spędzę w Mediolanie.Chciałabym wyrwać się chociaż na kilka dni do Londynu,ale nie mogę.Weszłam na twittera,aby złożyć życzenia Louisowi.@Louis_Tomlinson Happy birthday! I can't believe that you are actually 22 years old! Have a nice day! :) xx 

Mogłabym do niego zadzwonić,ale oczywiście nie jestem pewna czy odebrałby.Wylogowałam się z twittera,po czym poszłam pod prysznic.Ubrałam się w to.Ułożyłam włosy i zrobiłam mocny makijaż.Zerknęłam na zegarek.16:45.Na 17 mamy zarezerwowany stolik w jednej z restauracji.Wybieram się na kolację razem z Beth oraz z Francisco.Oczywiście,wolałabym spędzić święta z rodziną,ale nie mam innego wyboru.Usłyszałam pukanie.Za drzwiami stali już gotowi Francisco i Beth.Czas rozpocząć "wigilię" 

"Louis was born on christmas eve because he was meant to be a gift to the world"

SŁYSZYCIE MÓJ PŁACZ? SŁYSZYCIE?! 

Boże,nie mogę uwierzyć,że mój kochany Tommo ma już 22 lata.Jak ten czas szybko leci..pamiętam rok temu jak płakałam,kiedy on miał urodziny.Nie lubię kiedy chłopcy mają urodziny..Niby każdy się cieszy,ale nie ja.Oni dorastają,stają się mężczyznami.Boże..znowu ryczę.

Kocham Cię Louis.Błagam nie zmieniaj się,jesteś cudowny taki jaki jesteś.Mam nadzieję,że zawsze będziesz uśmiechnięty i szczęśliwy.Czekam na twoje głupie teksty i miny.Mam nadzieję,że dzisiejszy dzień spędzisz w miłej atmosferze! :) Wiem,że nigdy tego nie przeczytasz,ale jesteś dla mnie tak cholernie ważny.Nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie.Forever young,Lou.

Forever young, I wanna be forever young

Do you really want to live forever, forever or never.

Odpowiedź na pytanie konkursowe - byłam 2 razy w kinie w Krakowie! :) Zadedykowałam rozdział 2 dziewczynom,które były najbliżej poprawnej odpowiedzi :) Mam nadzieję,że jesteście zadowolone z rozdziału.

Dziękuje za zaangażowanie we wszystko.

Życzę wesołych świąt i pijanego sylwestraa! :) Kocham was bardzo mocno!

Mam jeszcze pytanie..macie pomysł na nazwę fandomu tego bloga? :) Liczę na was! Osobie,która wymyśli najlepszą nazwę,zadedykuję kolejny rozdział!